استخراجکنندگان نمک در شمال گودال داناکیل در اتیوپی قرنهاست به یکی از سنتیترین شیوههای کسب و کار در یکی از داغترین و پستترین نقاط زمین مشغولند؛ جایی که دمای هوا در تابستان به ۴۵ درجه سانتیگراد میرسد و در زمستان در سراسر روز از ۳۵ درجه پایینتر نمیرود.
این گودال در عمق ۱۰۰ متری از سطح دریا قرار دارد و موسسه نشنالژئوگرافیک، دریاچه گوگرد واقع در آن را بیرحمترین منطقه زمین نام داده است.
این منطقه از نظر جغرافیایی نیز از جذابیتهای چشمگیری برخوردار است و توجه دانشمندان و گردشگران را به خود جلب کرده است، زیرا با پژوهش روی آن میتوانند امکان وجود حیات در چنین شرایط دشواری را بررسی کرده و بر اساس این نتایج به بررسی احتمال وجود حیات در سیارههای دیگر بپردازند.
علاوه بر گودال داناکیل، زمینهای هیدروترمال اتیوپی که در شمال بیابان داناکیل واقع شدهاند، مانند چشماندازی از یک جهان بیگانه به نظر میرسند.
آدرین رُنفلدِر، عکاس آلمانی در توصیف خود از این زمینهای آتشفشانی، آنها را حیرتزده خوانده و فضایی پهناور و سرشار از رنگهای زرد، نارنجی و فسفری توصیف میکند و میگوید: هر طرف که نگاه کنید سوژهای برای حیرت شما وجود دارد، از زمینهای هیدروترمال گرفته تا چشمههای آب گرمی که مانند رنگینکمان از اعماق این خاک خشک و مرده فوران میکنند.
گودال داناکیل به موازات دریای سرخ واقع شده و در دوره شکلگیری، چندین بار آب به این گودال سرازیر شده و سیل به راه افتاده است.
پس از تبخیر شدن این آبها لایه ضخیمی از نمک در کف زمینها باقی مانده که بعدها به زمینهای هیدروترمال تبدیل شدهاند. در نهایت در سال ۱۹۷۴ میلادی (۱۳۵۳ خورشیدی) این منطقه کشف و به دنیا معرفی شد و پژوهشهای انجام شده نشان داد که قدمت این منطقه به نزدیک ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار سال میرسد.
ساکنان این منطقه بیشتر گوشتخوار هستند و گلههای شتر، گوسفند، الاغ و گاو را پرورش میدهند. در کنار آنها اقلیتی هم از استخراج و فروش نمک امرار معاش میکنند، آن هم در شکل بسیار بدوی آن. این در حالی است که ورود شرکتهای پیشرفته معدنی که سودای بهرهبرداری از ذخایر دستنخورده پتاس منطقه دارند، سبک سنتی زندگی آنها را تهدید میکند.
به گزارش صمت به نقل از الجزیره، گودال داناکیل که پوشیده از نمک و چشمههای گوگرد است، علاوه بر برخورداری از چشمانداز زیبا، معاش بخشی از مردم منطقه را هم تامین میکند. آنها گروه مسلمانی هستند که در مناطق مرزی اتیوپی زندگی میکنند؛ مناطقی همانند اریتره در شمال شرقی این کشور و کرانه دریای سرخ و همچنین کشور جیبوتی در شاخ افریقا.
شمار زیادی از ساکنان این منطقه هر روز پیش از طلوع آفتاب به گودال داناکیل میآیند و پس از شکستن تکههای نمک، آنها را بار شتر و الاغ میکنند. هر شتر میتواند تا ۳۰ تکه نمک را حمل کند، اما گاهی وزن بار آنقدر زیاد میشود که حتی این جانوران استوار نیز زیر این بار ضعف میکنند.
نمک، بسته به زمان روز، رنگهای صورتی، خاکستری و سفید به خود میگیرد.
این افراد سپس با کاروانهایی از شتر، یک تا دو روز راهپیمایی میکنند تا به شهر برهاله در شمال شرق اتیوپی برسند؛ جایی که میتوانند نمک استخراج شده را در بازار بفروشند و پس از آن باز هم به صورت کاروان به معادن بازگردند.
نمک داناکیل زمانی آنقدر ارزشمند بود که مردم از آن به عنوان پول رایج استفاده میکردند، اما امروز هر تکه خرد شده از آن تنها ۴ بیر برابر با ۲۰ سنت انگلیسی ارزش دارد. با این سود کم برای چنین کار سختی جای تعجب ندارد که این تجارت سنتی به زودی جای خود را به کسبوکاری پرمنفعتتر دهد، آن هم با توجه به ذخایر عظیم و بکر پتاس که در این منطقه کشف شده است. پتاس در تولید کود استفاده میشود و شرکتهای معدنی گوناگونی در انتظار استخراج ذخایر این منطقه هستند. این در حالی است که ورود شرکتهای معدنی بزرگ و به دنبال آن فناوریهای پیشرفته، زندگی سنتی مردم را در این سرزمین خشک و نمکآلود تهدید میکند.
هم اکنون این احتمال میرود که وجود یک خط آهن که از جیبوتی به این منطقه کشیده شده و یک جاده آسفالت که از مسیر قدیمی نمکین عبور میکند، به زودی کاروان سنتی حامل نمک را به انزوا بکشاند، اما تا آن زمان استخراجکنندگان نمک در این گودال همچنان به روش سنتی و سخت زندگی خود ادامه میدهند و معاش خود را در این منبع متروک نمک جستوجو میکنند.
دیدگاهتان را بنویسید