رنج‌های توسعه بر تن یک اقتصاد نوپا
دنیای معدن -میانمار یا برمه از کشورهای مستقر در جنوب شرق آسیاست و حدود ۷۵ میلیون نفر جمعیت دارد که از این تعداد تنها ۲۴ درصد در نواحی شهری زندگی می‌کنند. سازمان ملل متحد می‌گوید این کشور از نظر سلامت عمومی یکی از بدترین کشورهای جهان است و در میان ۱۹۵ کشور جهان رتبه ۱۹۰ سلامت را به آن داده‌اند.
نقض حقوق بشر، بی‌توجهی به شرایط کودکان کار، قاچاق انسان و نبود آزادی در سخنرانی، اتهامات دیگری است که از سوی سازمان ملل به میانمار وارد می‌شود. اما در سال‌های اخیر این کشور پس از چند دهه رکود، سوءمدیریت و انزوا به آهستگی به سوی آزادی و داشتن روابط با جهان قدم گذاشته و در این مسیر از دستاویز قرار دادن غنایم معدنی خود نیز غافل نمانده است. اما همه چیز به همین سادگی نیست، میانمار هر چند از معادن غنی بهره‌مند است، اما به همان میزان از مشکلات رنج می‌برد. به گزارش صمت به نقل از رویترز در گزارشی به وضعیت اسفبار صنعت استخراج معادن در میانمار پرداخته است. ضعف قوانین، تخریب بی‌سابقه محیط‌زیست و تلفات انسانی ناشی از کار در شرایط سخت با دستمزد کم معضلاتی است که معدنچیان این منطقه درحال‌حاضر با آن درگیرند، در چنین شرایطی حالا دولت دموکرات نوپای میانمار از تصمیم خود برای باز کردن راه ورود شرکت‌های چندملیتی و همچنین مجریان محلی برای استخراج معادن خبر می‌دهد؛ معادنی که به دلیل حکومت نظامی سرکوبگری که پیش از این بر میانمار حاکمیت داشت، امکان استخراج نداشتند. میانمار از سال ۱۹۶۲ تا ۲۰۱۱ میلادی(۱۳۴۱ تا ۱۳۹۰ خورشیدی) از سوی یک حکومت نظامی اداره می‌شد، در سال ۲۰۱۰ میلادی(۱۳۸۹ خورشیدی) برنامه آزادسازی خود را آغاز کرد و در سال گذشته توانست نخستین دولت دموکرات خود را انتخاب کند. حال در این فضای جدید این کشور جنوب شرق آسیا می‌خواهد سرمایه‌گذاران جهان را که بی‌تمایل نیستند به ذخایر دست‌نخورده طلا، تنگستن، مس و نفت این کشور دست یابند، جذب کند. در کنار این منابع صنعت یشم این کشور هم آهنربای خوبی برای جذب سرمایه‌های خارجی به شمار می‌آید. معدن «نان» میانمار هم که در جنوب دریاچه این‌دوگِی در منطقه مان‌ین و در ایالت کاچین قرار دارد، جایگاه صدها معدن طلاست. همه اینها برای سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی جذاب است، اما برای ساکنان محلی نه. ساکنان این منطقه می‌گویند شرایط زندگی، ویژگی‌های زیست‌محیطی و عادات محلی آنها با صنعتی که قرار است وارد شود و از ثروت‌های منطقه بهره‌برداری کند، سازگاری ندارد. عملیات استخراج منابع در طول چند سال گذشته رو به رشد بوده و مقامات مسئول میانمار هم در برابر اعتراضات گروه‌های محیط‌زیستی و گزارش ارائه شده از سوی خبرنگاران به ندیدن و نشنیدن تظاهر می‌کنند. رویترز در آخرین گزارش خود از منطقه‌ای ۲۰۰ هکتاری به نام «نان» در «مان‌ین» واقع در ایالت کاچین شمالی خبر می‌دهد و از قول رئیس شبکه توسعه‌ای کاچین نقل می‌کند که ۱۸ درصد از این ایالت به منظور دسترسی به طلا مورد کندوکاو قرار گرفته است. باز شدن ناگهانی دروازه‌های بازارهای دیگر به این کشور باعث شده ساکنان محلی بتوانند به ماشین‌آلات سنگینی مانند بلدوزر دسترسی پیدا کنند. یکی از ساکنان محلی در این باره می‌گوید: ورود این ماشین‌ها از یک طرف موثر است و باعث می‌شود کاری که پیش از این ۱۰ سال طول می‌کشید انجام شود، حالا در نیمی از یک سال انجام شود، اما مقامات محلی برای اینکه برای هر بلدوزر مجوز صادر کنند، نزدیک به ۴۱۵ دلار امریکا پول می‌گیرند و از کسانی که روی بلدوزر کار می‌کنند ماهانه ۵۸۰ دلار امریکا هزینه دریافت می‌کنند. رویدادهای این چنینی ناشی از ضعف قوانین است اما همه چیز به اینجا ختم نمی‌شود، آسیب‌های زیست‌محیطی هم وجود دارد. زمین‌های کشاورزی در پای کوه‌های «هسین‌گان» تخریب و منابع آبی منطقه نیز آلوده شده است. سو ماینت، از اهالی منطقه می‌گوید: رود گان‌تون که از کوه‌ها سرچشمه می‌گیرد و از داخل معدن نان عبور می‌کند، تامین‌کننده آب آشامیدنی و آب مورد نیاز برای آبیاری محصولات کشاورزی بوده که حالا قرمز و پر از گل و لای شده است. معضل دیگری که با رشد صنایع معدنی در میانمار سربرآورده است، از شرایط کار در این منطقه ناشی می‌شود. کارگران معدنی که سن برخی از آنها فقط به ۱۴ می‌رسد، وقتی پمپ مکش آب ماسه‌ها و ریگ‌ها را برای دسترسی به طلا الک می‌کنند تا زانو در گل هستند، گاهی خطر سقوط سنگ هم به این شرایط اضافه می‌شود. زنان منطقه نیز با حداقل ابزار حفاظتی جیوه را جابه‌جا می‌کنند. این کارگران مرد، زن و کودک در شرایطی کار می‌کنند که دستمزد روزانه آنها ۴/۱۵ دلار امریکا برای یک کارگر مرد و ۲/۵ دلار برای یک کارگر زن است. در کنار شیوع بیماری‌ها، شرایط سخت زندگی و کار، مردم منطقه به مصرف مواد مخدر روی آورده‌اند و در طول ۷ سال گذشته مصرف هروئین، مت‌آمفتامین و تریاک در این منطقه سر به فلک کشیده است. و حالا سازمان‌های حقوق بشری و ساکنان منطقه نگرانند در شرایطی که زیرساخت‌های مورد نیاز برای رشد در این منطقه وجود ندارد با توسعه معادن، معضل موجود چقدر شدت پیدا می‌کند؟
دیدگاهتان را بنویسید