شیلی جایگاه خود را در صنعت مس از دست می دهد؟

به گفته گروه صنعت معدنکاری شیلی، کورمینکو، که نمایندگی بعضی از شرکتهای معدنکاری بزرگ بخش مس در شیلی از قبیل آنتوفاگاستا، گلنکور و تک ریسورسز را بر عهده دارد، وضعیت بدتر از چیزی ست که بسیاری گمان می کنند.
رئیس این گروه، خوان کارلوس سائز، در ماه نوامبر هشدار داد که اکثر اعضاء این گروه در همین موقعیت جاری نیز قادر به سودآوری نیستند. سائز با اشاره به قیمت 2 دلاری برای هر پوند مس در زمان یاد شده گفت: «ما امیدواریم که قیمت مس بیش از این کاهش نیابد. زیرا این قیمت زیر نقطۀ سودآوری برای اکثر شرکتهای معدنکاری در شیلی ست.»
کوچیلکو می گوید اگر تولید شیلی همچنان در معرض چالشهای جاری باقی بماند، این کشور احتمالاً رفته رفته جایگاه خود را به رقبایش شامل پرو، چین، ایالات متحده، استرالیا، و بازارهای نوظهور مانند زامبیا و جمهوری دموکراتیک کنگو در کمربند مس آفریقا خواهد باخت.
طبق ارقام این سازمان، در 2005 شیلی 35 درصد از عرضه بین المللی مس را بر عهده داشت. در 2015 این رقم به 30 درصد تنزل یافت. در طول دوره دهساله یاد شده تولید شیلی تنها 8 درصد رشد داشته، در حالیکه تولید پرو 37 درصد، چین 114 درصد، زامبیا 72 درصد و کنگو 956 درصد افزایش یافته است. خوان کارلوس گواخاردو، مدیرعامل پلاس ماینینگ، به روزنامه محلی لا ترسه را، گفت:«شیلی نتوانسته وضعیت فوق العاده ای را که شکوفایی معدنکاری در دهه 90 برای آن فراهم کرد حفظ کند.» در دهه نود بود که تعدادی از معادن جدید شامل اسکوندیدا، لُس پلامبره س، کلاهواسی و چندین معدن دیگر در شیلی عملیاتهایشان را آغاز کردند. اما روند تنزلی قیمتهای مس تنها عامل فشارنده و کاهنده بر تولید شیلی نیست. عیارهای سنگ معدن استخراجی رو به کاهش نهاده اند، به نحوی که شرکتها مجبور به بالاتر بردن حجم استخراج خود برای روی پا ماندن هستند.
عرضه انرژی نیز از نگرانیهای دیگر است، چون این کشور واقع در آمریکای جنوبی در واقع هیچ سوخت فسیلی تولید نمی کند و برای برق رسانی به معادن خود متکی به واردات زغال سنگ و گاز طبیعی مایع است. هزینه های انرژی 18 درصد از هزینه های تولید مس شیلی را به خود اختصاص می دهد.
آبرسانی مسئله اصلی دیگری است. کشاورزان و جوامع محلی شرکتهای معدنکاری را متهم به خشکاندن منابع آبی برای روی پا نگه داشتن عملیاتهایشان می کنند. این کشور هنوز از یک خشکسالی هفت ساله رهایی نیافته است. شرکتهای معدنکاری رفته رفته به کارخانه های نمک زدایی یا استفاده از آب معمولی و فراوری نشده دریا روی می آورند. اما پمپاژ آب از اقیانوس آرام به بیابان آتاکاما، مرکز صنعت مس شیلی، و دامنه های رشته کوه آند دشوار و پر هزینه است. جنبش زیست محیطی شیلی دولت را وادار به سخت تر کردن قوانین کرده است. در سال 2001، تصویب ارزیابی تأثیرات زیست محیطی یک معدن 236 روز طول می کشید. تا سال 2013 این رقم به 506 روز افزایش یافت. و نهایتاً، مسئله ای سیاسی وجود دارد، چرا که لایحه اصلاحی برای قانون کار هم اکنون در پارلمان شیلی مورد بحث قرار دارد، که قدرت بیشتری به اتحادیه ها می بخشد و می تواند منجر به اعتصابات و تعطیلی های بیشتری در معادن بشود.
مقامات شیلی پیش بینی می کنند که تا پایان سال جاری بهبودی در صنعت مس حاصل شود. اکنون آنها در حال فشار به شرکتهای معدنکاری برای اجرای ساز و کارهای کنترل هزینه سختگیرانه تری در معادن هستند، که به آنها کمک خواهد کرد در طول دوره های دشوار به حیات خود ادامه بدهند.